 |
||||
 |
در "کار سازمانی"، راهنمای ما "انجمن های مخفی و کوچـــــــــــــــــک و پراکنده و غیرقابل کنترل" انقلاب مشروطه هستند، متشکل از "بابکیان" بسیار قابل اعتماد. به گفته استاد سخن و خرد و داد، فردوسی: "هشیوار یاران گزین در نبرد". "انجمن های بابکی" که بجاست کار سازمانی "غیر زنجیره ای" را (با درس گیری از اشتباه های دهه ی چهل و پنجاه خورشیدی) با کار "توده ای"، بسیار حساب شده درهم آمیزند، در کوران نبرد و در آستانه ی پیروزی، "هشیارانه و گام به گام" به هم خواهند پیوست، و ایرانی آزاد و آباد و پرداد و توانمند را بنيان خواهند نهاد. پيش به سوي ايجاد “انجمن هاي بابکي” در همه ي يکان هاي اقتصادي و آموزشي، و تدارک اعتصاب عمومي! هشيار باشيم، نبايد گذاشت رويدادهايي چون ليبي و بحرين در ايران بازخواني شوند. تنش آفرينان در حال بازآفريدن رخدادهاي آغاز انقلاب در ايران و منطقه هستند. بايد هر چه زودتر “به اين شب سياه” پايان داد. در این راستا می توان از شیوه های سازمانی و مبارزاتی "تدافعی" در دیگر جنبش های رهایی بخش نیز، همانا به میدان آوردن "پدافندان" (در کنار "انجمن های بابکی") بهره گرفت: هم برای شناسایی و افشاگری و خنثی سازی "عوامل" ناآشکار و آشکار این "تنش آفرینان و دزدان" در کارخانه ها و آموزشگاه ها و اداره ها و محله ها و بازارها، و هم به منظور نشانه گرفتن برجسته ترین مراکز کلیدی، چون کانون های بازرگانی و مالی و تامین انرژی و حمل و نقل. همانگونه که "عمامه به سرهای ولایی" از ترسشان در خیابان ها آشکار نمی شوند، می توان این "عوامل" را در یکان های اقتصادی و آموزشی وادار به عقب نشینی کرد و خنثی نمود. این رویکردها در راستای تدارک "اعتصاب عمومی"، و از کار انداختن همزمان مهم ترین یکان های اقتصادی و کانون های آموزشی-اداری جریان خواهد داشت در يونان کارگران کارخانه ها را تصرف می کنند، اما دسترسی به اعتبارات ناممکن است چاره چیست: دارایی های «بزرگ-دزدان» را مصــــــــــــــــــــادره کنیم و کانون های کلیدی اقتصادی را به دولت و نهادها و انجمن های «برخاسته از مـــــــــــردم» بسپاریم !!! کارگران ایران می توانند اجرای بی کم و کاست اصل چهل و چهار قانون اساسی را نیز در برنامه ی کار بگذارند صاحبان اين کارخانه (چون شمار فراوانی از کارخانه داران وابسته به دزدان ولایی در ایران) حقوق کارگران را از ماه می ٢٠١١ پرداخت نکرده و کارخانه را تعطيل کرده بودند. کارگران پس از يک سال تلاش و همفکری در مجمع عمومی های خود و با جلب حمايت بخشهای ديگر جنبش اجتماعی يونان تصميم گرفتند کارخانه را به دست خود و با مديريت شورايی خود دوباره راه اندازی کنند. هنوز راه درازی در پيش است. هزينۀ توليد بسيار بالاست، دسترسی به اعتبارات غيرممکن است و بدست آوردن بازار در شرايط افت اقتصادی نامعلوم است. در ايران نيز چون یونان بسياری از صاحبان به تعطيلی کشانده و يا درحال تعطيل کردن هستند. در موارد متعددی معلوم شده که کارخانه داران با فروش زمين کارخانه، چندين برابر «ضرر مورد ادعاييشان» پول به جيب زده و کارگران را بيکار در کف خيابانها رها می سازند در « ويومی » ٢۴ بهمن ٩١ ) کارگران کارخانۀ ) صبح روز سه شنبه، ١٢ فوريه ٢٠١٣ « ويومی » يونان با کنترل و مديريت خود، رسماً پروسۀ توليد را آغاز کردند. کارگران میدانند که اين اولين تجربه و آزمون آنها در اداره و کنترل يک کارخانۀ صنعتی است. در کشور يونان « تسالينکی » توليد کنندۀ مصالح ساختمانی در شهر « ويو می » کارخانۀ است. صاحبان اين کارخانه حقوق کارگران را از ماه می ٢٠١١ پرداخت نکرده و کارخانه را تعطيل کرده بودند. کارگران پس از يک سال تلاش و همفکری در مجمع عمومیهای خود و با جلب حمايت بخشهای ديگر جنبش اجتماعی يونان تصميم گرفتند کارخانه را به دست خود و با مديريت شورايی خود دوباره راه اندازی کنند. اين حرکت اجتماعی با پشتيبانی و حمايت مادی و معنوی بسياری از کارگران و فعالين اجتماعی همراه شد. غروب روز يکشنبه ١٠ فوريه جمعيت بزرگی متشکل از سازمانها و فعالين کارگری در استاديومی در مرکز تئاتر شهر گرد هم آمدند. در اين گردهمايی در بارۀ موضوع و هدف اين جنبش کارگری صحبت شد، هرفردی میتوانست ميکرفن را در اختيار داشته و نظرش را در اين مورد بيان کند. بساری از مردم نتوانستند به جمع بپيوندند چون استاديوم پر شده و ديگر ظرفيت نداشت. درخشانترين بخش اين گردهمايی لحظاتی بود که کارکران میکرفون را در دست گرفته و نظر خود را در مورد جامعهای مبنی بر عدالت و همبستگی و مديريت اجتماعی بيان میداشتند. و حاضرين (حدود پنج هزار نفر) آنها را تشويق کرده و شعارهايی در حمايت از تصميم کارگران را فرياد میزدند. موج يک حس جمعی خبر میداد که تلاشها دارد به موفقيت نزديک میشود. همچنين غروب روز دو شنبه راهپيمايی بزرگی در مرکز شهر بر پاشد. خوانندکان و گروههای موسيقی معروف يونانی با برپايی کنسرت به نفع کارگران حمايت مادی و معنوی يکی از معروفترين و « تاناسيس پاپاکنستانيو » خود را به نمايش گذاشتند. در ميان آنها مهمترين ترانه سرايان يونان حضور فعال داشت. او هميشه از جنبشهای برابری طلبانه را پشتيبانی و با ترانههايش در حمايت از جامعۀ خودگردان تلاش کرده است. صبحِ زودِ روزِ بعد (سه شنبه ١٢ فوريه) کارگران به سوی کارخانه حرکت کردند. کارگران در جاهای خود قرار گرفتند و خط توليد در مقابل دوربينهای خبرنگاران و روزنامه نگاران، توسط کارگران کليد خورد. کارگران يک تور راهنمايی در کارخانه گذاشتند و همۀ جزئيات پروسۀ توليد را برای جمعيتی که به پشتيبانی و همبستگی باکارگران در آنجا حضور داشتند، توضيح دادند. هنوز راه درازی در پيش است. هزينۀ توليد بسيار بالاست، دسترسی به اعتبارات غيرممکن است و بدست آوردن بازار در شرايط افت اقتصادی نامعلوم است. ولی کارگران همچنان اميدوارند. کمکهای مالی و فکری سازمانها و گروههای حمايت کننده برای براه افتادن کارخانه در چند ماه اول، همچنين برای توزيع محصولات میتواند کافی باشد. همانطور که اشاره شد اين کارخانه مواد و مصالح ساختمانی توليد میکند که در ساختن خانهها مورد استفاده قرار میگيرند مثل گچ، بتونه، و چسب موزائيک و ديگر مصالح ساختمانی. کارگران اين کارخانه به خوبی میدانند چگونه کيفيت محصولات را بهبود ببخشند آنها تحقيقاتی را شروع کرده بودند برای توليد محصولاتی که دارای مواد سمی نيستند. همچنين در نظر دارند هزينههای توليد را پايين آورده و در نتيجه محصولات را با قيمت پايينتر عرضه کنند. از آنجا که اين محصولات حجم زيادی دارند، حمل و نقل آنها به نقاط دوردست و يافتن بازاربيشتر برای فروش يکی از مشکلات خواهد بود. و بازار فروش محدود میشود به داخل و کشورهای حوزۀ بالکان. سه روز را در ميان موجی از حمايتها و همبستگیهای « ويومی » کارگرا ن کارخانۀ اجتماعی برای باز گشايی کارخانهشان تجربه کردند. اين سه روز فقط نمايشی بود از نتيجۀ روزها و ماهها و دو سال تلاش و همفکری برای اينکه به اين نتيجه برسند: که برای رهايی از مصيبت بيکاری و فقر بايد خود را از چنگ سلطۀ اقتصادی سرمايه داران رها کنند. و هرگز به قولها، وعده وعيدها و دروغهای دولتمردان اعتماد نکنند. آنها به خوبی میدانند که اين شروع يک راه طولانی و دشوار است. نکتهای که در اينجا میتوان ياد آور شد اين است که در ايران نيز بسياری از صاحبان سرمايه الکتريک » و دولت صدها کارخانه و کارگاههای بزرگ و کوچک از جمله کارخانههای را به دليل کاهش « نساجی کاشان » « نساجی مازندران » « نيشکر هفت تپه » « ايران رشت سود مورد نظرشان به تعطيلی کشانده و يا درحال تعطيل کردن هستند. در موارد متعددی (مانند مورد کارخانۀ الکتريک ايران رشت) معلوم شده که مالکان با فروش زمين کارخانه، چندين برابر ضرر ادعاييشان پول به جيب زده و کارگران را بيکار در کف خيابانها رها میسازند. اين سؤال مطرح میشود که آيا تجربۀ کارگران يونان، آرژانتين، آمريکا و آلمان که برای جلوگيری از فقر و بيکاری در مواردی کارخانه را با ارادۀ خود به صورت شورايی اداره میکنند، تجربۀ قابل استفاده برای کارگران ايران نيست. تجربهای که به کارگران نشان میدهد برای ادارۀ محل کار و زندگی نيازی به سياستمداران حرفهای و سلسله مراتب اداری نيست
|
|
||
